Celebrate time. Celebrate places.

Pierwsze dwa tygodnie lipca, kiedy wreszcie nadeszło upragnione „wolne”, spędziłam w swoim własnym, osobistym i jakże hermetycznym kąciku rozpaczy. I choć za każdym razem, gdy do niego trafiam rugam siebie za to, że widząc ile jest zła na świecie, ja wciąż użalam się nad jakimś nieistotnym „problemem”, pozostałam w tej niewesołej atmosferze dość długo. 

Powód? Zabrano mi (a może dokładniej sama sobie zabrałam), bieganie. Tak właśnie, BIEGANIE. Wraz z początkiem lipca minęły trzy miesiące odkąd ostatni raz założyłam swoje wymęczone getry i ruszyłam o świcie na podbój zwykłej, 8 km trasy. Przeciążenie, przewlekłe zapalenie, a w końcu dyskopatia. Diagnozom nie ma końca, ale ból pozostaje faktem i choć w swobodnym poruszaniu nie przeszkadza, grubą kreską odcina mnie od grona tych szczęśliwców, którzy mogą swobodnie truchtać po mieście. A już w szczególności truchtają po mojej ulicy. Tak wiem, robicie to specjalnie.
Do czego jednak zmierzam? 

Kącik rozpaczy pozbawił mnie wielu spokojnych chwil, bo nic tak nie przesłania nam piękna każdego, zwykłego dnia, jak własne, rozdmuchane problemy. Powoli uczę się jednak jednego: skupianie uwagi na tym nad czym nie mamy większej kontroli marnuje dużo czasu i energii, a nie przynosi nic poza frustracją i zniechęceniem.
Dlatego z postawy pełnej zrezygnowania, przeszłam na celebrowanie momentów. 

Moje nowe zamiłowanie?
5 rano. Wiklinowy fotel na balkonie. Pyszne śniadanie (zazwyczaj Bananowe Mocha Smoothie z sezonowymi owocami), zjedzone w ciszy poranka, podczas, gdy pierwsze promienie słońca rozlewają się na ścianach budynków. 

Spróbujcie, świat pachnie wtedy cudowanie. 

 

Albo widok lekko kołyszącego się zboże, czy spokój panujący w lesie. Moment nostalgii podczas podróży pociągiem i mniej lub bardziej aromatyczna kawa na dworcu.

I wszystko staje się jakby łatwiejsze, nawet pomimo tego, że ukochane Nike Lunarglide4+ służą teraz tylko do chodzenia.